![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton1.gif){kind=small}
سي و هفتمين يادداشت
كوچك خوب ديروز دور من!
من امروز دلتنگم!
دلتنگ ديروز، دلتنگ فردا، دلتنگ غروب، دلتنگ بهار، دلتنگ تو.
من امروز خاليم، من امروز تنهايم!
من امروز پذيرفته‌ام كه براي دوست داشتن بهايي گزاف پرداخته‌ام اما هرگز متاعي بدست نياوردم.
من امروز غمگينم و به جاي هميشه خالي تو مي‌نگرم.
چه بدل بود دوستي، چه بدل بود ايثار، چه بدل بود همه آن عشق و محبت و مهرباني.
و ما چه كودكانه به همه اين بدلها دل سپرديم و دل خوش داشتيم.
اي كاش مي‌توانستيم براي عزيزانمان نيز بدلي بسازيم.
اي كاش.
22-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Tuesday, January 20, 2004
سي و ششمين يادداشت
گناه كه بدانم اگر امروز نيستيم در كنار هم؟!
گناه كه بدانم اگر امروز از آن خنده‌هاي كودكانه، تنها خاطره‌اي خوش برايم باقي مانده است؟
گناه كه بدانم اگر امروز تو تنهايي به سراي خود و من غمگين از سراي تو؟
گناه كه بدانم اگر من و تو نياموختيم رمز و راز خوشبختي را و متلاشي كرديم سعادت خود را؟
گناه كه بدانم كه تو چنين ساده‌نگر و نادان بزرگ شدي و من ساده‌انديش؟
گناه غريبه‌ها چيست اگر من و تو پيماني بستيم - حتي در خلوت خود - و نمانديم بر سر پيمان كه اين بدعهدي را چاره نيست؟
گناه مردم چيست اگر تو هرگز خسته نشدي از هر جا و از هر كس و من دوست مي‌داشتم تو را در هر جا و با هر كس؟
گناه دوستان چيست كه تو اين چنين بوالهوس و هرزه‌دل بزرگ شدي و من اين چنين ساده و هرزه‌دل پسند؟
گناه اين سفره چيست كه لقمه لقمه آن را مي‌توان خورد و فرو داد و آغوش تشكر و شادي بهر غريبه گشود؟
گناه من چيست كه در اين خانه هر كه پروردم به دامان غريبه گريخت و تيشه به اين كاشانه كوفت؟
گناه كه بدانيم اگر امروز نيستيم در كنار هم؟ گناه كه بدانيم؟ تو بگو؟!
18-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Saturday, January 17, 2004
سي و پنجمين يادداشت
زمان خواهد گذشت و تو بزرگ خواهي شد. آنقدر بزرگ كه ديگر حتي در خاطر من جاي نمي‌گيري.
من و قلمم كه امروز در دغدغه آموختن و بيدار كردن توايم فردا نخواهيم بود و تو شايد، با گرد پيري نشسته بر گونه‌ها، به امروز حسرتمندانه بنگري.
گاه تخيل مي‌كنم كه من امروز به تو اينگونه آموختم، تو فردا گر بخواهي بياموزي چگونه خواهي آموخت؟ چگونه خواهي آموخت به كودكانت كه در انتظار پند و اندرز و تجربه مادرانه تواند.
محبت را چگونه مي‌آموزي؟ مي‌آموزي كه محبت يعني اينكه جرعه‌اي آب بدست بگيري و از تشنه‌اي كه تشنه مانده كه فقط آب از تو طلب كند دريغ كني؟
مهر را چگونه مي‌آموزي؟ مي‌گويي مهر يعني دل خالي كني از تمام اندوخته‌هاي نيكي كه داشته‌اي و به بازي بگيري آنچه ديگران به تمام وجود به تو ارزاني مي‌دارند؟
وفا را چگونه معني مي‌كني؟ يعني كه تو بخواه، تو بساز، تو بيا، چون محكومي كه مدعي عشقي و من كه مدعي نبودم فارغم از اين همه.
از دوست داشتن چگونه خواهي گفت؟ مي‌گويي علاقه و دوست داشتن كهنه چراغيست كه آتش و گرماي آن با دستان تو بالا و پائين مي‌شود؟
دوست را چگونه مي‌گويي؟ مي‌گويي آنكس است كه مي‌خنداند، مي‌رقصد، مي‌ماند، مي‌رود، آنچنان كه تو بخواهي و هر وقت كه اراده كني؟
عشق را چگونه معني خواهي كرد؟ عشق ...!؟ تاكنون اين واژه را شنيده‌اي!؟
18-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Wednesday, January 14, 2004
سي و چهارمين يادداشت
... شباهنگام كه تو آسوده خفته‌اي من بيدارم.
تو كه باري بر زمين گذارده‌اي و يا به كناري فكنده‌اي، من به دوش مي‌كشم تمام اندوه خاطرات اين سالها را.
چو به آينه بنگري امروز مي‌بيني و چو آلبوم خاطرات بگشايي ديروز را.
«آينه به تو مي‌گويد چه جواني و زيباروي، خاطرات طعنه مي‌زند كه چه كودك بودي و خردسال.
آينه مي‌گويد امروز را بنگر كه چه بسيارند تن‌پرستان كه بهر تو جان بسپارند، خاطرات مي‌خندد كه تن‌پرستان با زمان پيوندي ديرينه دارند.
آينه مي‌ستايد كه اين تويي پيروز و استوار كه چون ره بسپاري گل و بلبل تسبيح‌گوي تواند، خاطرات مي‌خندد كه چون به ديروز بنگري فردا را نيز خواهي ديد.
آينه فرياد مي‌زند كه ببند ديده و گوش بهر هر نصيحت و اندرزي كه تو را ترسي نيست زفردا كه فردا نيز روز ديگري است چو امروز و ... ، خاطرات مي‌گريد; آن كه ديده بست و هوش به متملق سپرد بيدار نتوان كرد.»
16-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Sunday, January 11, 2004
سي و سومين يادداشت
سالهاست كه با خود عهد كرده‌ام آن هنگام كه دلتنگ و غمگينم، دست به قلم نبرم. چه هرگز نمي‌خواهم سياه و تلخ و نااميد بنويسم، اما چه كنم كه گاه سرنوشت آنچنان پيش پاي مي‌نهد كه چاره‌اي نمي‌بينم.
* * *
مي‌انديشم زيبارويان و توانگران سيه‌روزترين مردمانند چه هرگز نخواهند فهميد چه زيباست و لذت‌بخش، دوستشان بدارند ديگران، بي‌منفعت‌طلبي.
مي‌انديشم چه ارزان از دست خواهد داد پربهاترين گوهرها را آنكه در دشتي پر از سنگهاي بي‌ارزش، در اولين گام، گوهري بيابد.
مي‌انديشم ما هرگز خوشبختي را در نخواهيم يافت مگر آن هنگام كه ما را ترك گويد چون سايه‌اي كه در نبود آفتاب ناپديد مي‌شود.
مي‌انديشم چه خوشبخت است آنكه ارزان تن مي‌فروشد در ازاي كيسه‌اي پول يا لذتي برابر و چه بدبخت است آنكه دل مي‌فروشد به گرانترين بها.
مي‌انديشم چه تلخ است كه قطره قطره محبت بيندوزي به اميد دريايي و چون به پشت سر بنگري جز بياباني خشك، نيابي.
مي‌انديشم چه فقير است آنكه محبت و مهر اندوخت و چه توانگرند صورت‌پرستان سيرت‌فروش.
مي‌انديشم چه تنهاييم من و ما در اين دنياي ظاهرپرست و چه جمع‌ايد تو و رفيقان روز شيريني!
... و مي‌انديشم آنكه را صداي فروريختن قلبي بيدار نكرد، برگ كاغذي چگونه خواهد آموخت؟
15-08-1378
شاهدي بودم بر خيانتي و فريفتني...
تحولي را شاهد بودم، شايد جابجايي دو تن را...
باز هم نو رسيده‌اي از راه رسيده بود تا ديرپايي رفاقتي را محك بزند،
و من در آن ميان تماشاگر بي‌طرفي نبودم!
شايد خوشبختيم كه هنوز تمامي بازيگران نمايش آن روز، در كنار همهيم و شايد نيز، بخشنده‌اي ساده‌لوح.
دوستي مي‌گفت: « به عهدت نپاييدي! اين "قلم ديگران شدن" بود.»
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Wednesday, January 07, 2004
سي و دومين يادداشت
بيا تا دوباره كودك شويم همچون گذشته‌هاي دور!
بيا تا بگذريم از هر آنچه والدين ما، اطرافيان ما، حتي دوستداران ما به ما هديه كردند.
بيا تا چون ابلهان تاريخ نگرديم بدنبال برتري علم و ثروت كه چه بسياري از دست دادند بهر اين دو متضاد، انسانيت را.
بيا تا آنجا كه تاخت انديشه به ميان مي‌آيد، آرزوهايمان را بازگو كنيم. همه آن آرزوهاي كوچك و بزرگي كه چون بازگو مي‌كرديم، مي‌خنديدند حتي آنان كه در گذر زمان قلبهايشان خشك و بي‌روح شده بود.
بيا كودك باشيم تا شانه‌هاي كوچكمان زير بار مسئوليتها خسته و درمانده نشود.
بيا كودك باشيم تا همه دروغها را باور كنيم، بيا تا كودك باشيم كه به ساعتي بگرييم و به روزها خوش باشيم.
بيا كودك باشيم تا يكديگر را باور كنيم و نفهميم كه حتي آنجا كه عشقي و محبتي خواستي، نيرنگ و ريا ريشه كرد.
بيا تا كودك باشيم و سفره خالي پدر را درك نكنيم، بيا تا كودك باشيم و چينهاي پيري را بر صورت مهربان مادر باور نكنيم.
بيا تا كودك باشيم كه حتي به وقت بازي چه ساده با هم پيوند زندگي ببنديم و نگسليم حتي به هنگام خشم پدر.
بيا تا كودك باشيم كه هرازگاهي شادمانه، به گونه‌هاي هم بوسه دهيم و نباشيم در بند محدوديتهايي كه به هر نام به دست و پاي ما پيچيده‌اند.
بيا تا كودك باشيم، شاد باشيم، خوشبخت باشيم، انسان باشيم،...، دوست باشيم.
08-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................
Saturday, January 03, 2004
سي و يكمين يادداشت
... و تو مي‌پنداري كه زمان را ياراي آن است كه عداوتها و كينه‌ها را خاكستر سازد؟!
... و تو مي‌پنداري كه من روزي بازخواهم گشت، بي‌يادي از گذشته، سرخوش و شادمان؟
... و تو مي‌پنداري كه ما را نيز ياراي آن نبود كه خنجري بسازيم از گذشته‌ها و صيقل دهيم آن را در گذراي زمان كه شايد - حتما - روزي به كار آيد و آن روز نيز ما باز در كنار هم خواهيم بود، نه چون گذشته و با هم به آنچه گذشت خواهيم نگريست و افسوس خواهيم خورد به هر چه داشته‌ايم و خواهيم گذشت از آنچه كرده‌ايم؟
... و تو مي‌پنداري كه باز چون كودكي خردسال با اولين نواي خوش‌آهنگ عروسكي سخنگو، از جاي خواهم پريد و به پايكوبي خواهم پرداخت كه تو بازآمدي؟
... و تو مي‌پنداري كه كودكان را آنچنان فهم و شعوري نيست كه تمييز دهند قطعه فلزي بدلي را از زر ناب؟
... و تو مي‌پنداري كه آن عشق و مهر و محبت و علاقه، همه و همه پيشكشي بودند در پاي غريبه‌هاي شهوت‌پرست مرده‌خوار كه چون به طلب آمدند، سخاوتمندانه قرباني كني و فردا تحفه‌اي ديگر بطلبي؟
... و تو مي‌پنداري كه من نيز چون ديگران بلبل خوش‌الحان فصلهاي بهاري بوده‌ام كه چون خزان فرارسيد، بي‌غم گل، به دياران بهاري گريختم؟
و تو مي‌پنداري كه ...؟
* * *
و من مي‌پندارم كه تو، نه چون ديگران، گلي بودي شاد و بهاري كه به پايان رسيدي با فرارسيدن پائيز و چون بهاري ديگر رسيد نخواهي بود جز در يادها.
08-08-1378
(0) comments
.......................................................................................................................................................