اولين‌ شعر

تو به‌ من‌ خنديدي‌
و نمي‌دانستي‌
من‌ به‌ چه‌ دلهره‌ از باغچه‌ همسايه‌
سيب‌ را دزديدم‌

باغبان‌ از پي‌ من‌ تند دويد
سيب‌ را دست‌ تو ديد
غضب‌ آلوده‌ به‌ من‌ كرد نگاه‌،

سيب‌ دندان‌زده‌ از دست‌ تو افتاد به‌ خاك‌
و هنوز
سالها هست‌ كه‌ در گوش‌ من‌ آرام‌،
آرام‌
رفتن‌ گام‌ تو تكرار كنان‌،
مي‌دهد آزارم‌

و من‌ انديشه‌كنان‌
غرق‌ اين‌ پندارم‌
كه‌ چرا،
- خانه‌ كوچك‌ ما
سيب‌ نداشت‌.

حميد مصدق‌ - پيش‌ درآمد قصيده‌ «آبي‌، خاكستري‌، سياه‌»